Labrador retriever to jedna z najpopularniejszych psich ras. Wszystko za sprawą niesamowitego charakteru tych czworonogów. Są niezwykle inteligentne. Cechuje je entuzjazm, pogodne usposobienie, łagodność. Posiadają mocno rozwinięte zdolności adaptacyjne.

Labrador retriever to pies wszechstronnie uzdolniony. Pełnić może rozliczne funkcje. Oprócz doskonałego towarzysza rodziny wykorzystywany jest jako aporter podczas polowań. Nierzadko jest psem asystującym osobom zmagającym się z różnymi chorobami lub ratownikiem. Labrador retriever lubi aktywnie spędzać czas, zwłaszcza zaś upodobał sobie sporty wodne.

Labrador retriever – historia rasy

Labrador retriever w klasyfikacji FCI figuruje w grupie 8 – Aportery, płochacze i psy dowodne oraz w sekcji 1 – Aportery. Rasa pochodzi z południa Nowej Fundlandii. W Europie pojawiła się w 1870 roku za sprawą lorda Malmesbury, który rozpoczął w Wielkiej Brytanii jej hodowlę. Niegdyś labrador retriever wykorzystywany był do pracy na kutrach. Pomagał wyciągać sieci, ratował tonących, aportował przedmioty wyrzucone za burtę. Dodatkowo był psem łowieckim. Alternatywnie nazywano go psem św. Jana. Dość często mylony jest z golden retrieverem.

Labrador retriever – sylwetka

Labrador retriever to dość duży pies. Dorosłe osobniki osiągają: suka 54–56 cm wysokości i 30–35 kg masy ciała, a pies 56–60 cm wysokości i 35–40 kg masy ciała. Labrador retriever ma mocną i zwartą budowę ciała, szeroką czaszkę, dobrze rozwiniętą klatkę piersiową, mocne i szerokie kończyny tylne. Jego sierść jest gęsta, nieco szorstka w dotyku, krótka i przylegająca. Na uwagę zasługuje bardzo gęsty podszerstek, który nie przepuszcza wilgoci. Sierść jest jednobarwna. Może być czekoladowa, czarna lub biszkoptowa. Przedstawiciele tej rasy mają średniej wielkości, brązowe lub orzechowe oczy, uszy z kolei niezbyt duże, osadzone dość daleko z tyłu, przylegające ściśle do głowy. Charakterystyczny jest wygląd ogona u labradora retrievera – średniej długości, bardzo gruby u nasady, zwęża się ku końcowi, pokryty gęstym, grubym, krótkim włosem.

Labrador retriever – zachowanie i charakter

Labrador retriever to niesamowity pieszczoch. Czworonogi tej rasy są bardzo przywiązane do ludzkiej rodziny i uwielbiają spędzać z nią czas. Labrador retriever lubi zabawę. Dlatego warto wyposażyć go w kilka gadżetów, które urozmaicą mu wolny czas. Ze względu na dużą inteligencję można postawić na zabawki interaktywne, które będą wpływały jednocześnie na kondycję psychiczną i fizyczną. Ze względu na zamiłowanie do ruchu dobrym pomysłem będą zabawki do rzucania.

Ogromne pokłady energii i żywiołowość wiąże się z koniecznością zapewnienia psom tej rasy sporej ilości ruchu. W miejscach publicznych najlepiej zakładać im szelki i smycz. Psy tej rasy tolerują inne zwierzęta domowe. Doskonale dogadują się z dziećmi. Są bardzo wyrozumiałe i cierpliwe w kontaktach z nimi, ale nie należy tego nadużywać.

Labrador retriever – zdrowie, potrzeby, pielęgnacja

Średnia długość życia labradora retrievera wynosi 10–14 lat. Przedstawiciele tej rasy mogą cierpieć na dziedziczne schorzenia oczu oraz na dysplazję stawów biodrowych i łokciowych, która doprowadza do problemów z poruszaniem się. Wykazują sporą predyspozycję do skrętu żołądka, wzdęć i tycia. Najlepiej serwować im gotowe karmy wysokiej jakości przeznaczone dla dużych ras lub dla tej konkretnie rasy. Pielęgnacja labradora retrievera jest mało wymagająca. Wystarczy szczotkować go raz w tygodniu. Ważne jest profilaktyczne badanie i regularne czyszczenie uszu.

Mały pies o wielkim sercu, przyjaznym usposobieniu i skorej do zabaw naturze. Sprawdź czym jeszcze wyróżnia się mops i czy być może jest to pies idealny dla Ciebie?

Mops to charakterystyczny, mały molos, który w Polsce cieszy się dużą popularnością. Zresztą wyjątkowy urok mopsa od wieków jest doceniany przez artystów i do dziś nie trudno znaleźć przedstawicieli tej rasy w sztuce, filmie czy animacjach. Przeczytaj informacje o tej rasie i daj się oczarować.

Mops – historia rasy

Mopsy to psy o bardzo bogatej historii. Wzmianki o mopsach znajdziemy już u Konfucjusza (551 r. p.n.e.), który pisze o małych, krótkonosych psach, wożonych na polowania. Za ich przodków uważa psy z Dalekiego Wschodu występujące pod nazwą „Lo-chiang-sze” lub „Lo-sze” z 1000 r. p.n.e.! W X wieku p.n.e. w Chinach żyły trzy typy psów – pekińczyk, lwi piesek i krótkowłosy Lo-Sze. Do Europy mopsy trafiły dopiero w XVI wieku, ale od razu zyskały popularność i wielokrotnie były natchnieniem dla artystów – nie trudno znaleźć ich podobizny na obrazach np. na obrazie „Młoda dama w łodzi z Mopsem” namalowanym przez Jamesa Tissota w 1870 r. lub na portrecie Księżniczka Ekaterina Dmitriewna Golitsyna z Mopsem namalowanym przez Louis Michel van Loo w 1759 r.
W pierwszej polskiej książce kynologicznej z 1893 r. – „Pies jego gatunki, rasy, wychowanie, utrzymanie, użytki, układanie, choroby i leczenie” Stanisław Rewiński pisze o mopsie „Mops gruby, krępy, opasły, z krótką, śmiesznie do góry zadartą mordą, z okrągłym i szerokim łebkiem, z uszkami sterczącymi do góry i w końcach tylko zwisłemi, z krótkim, zakręconym i na grzbiet zadartym ogonkiem, maści czarniawej na grzbiecie i zupełnie czarnej na pyszczku i policzkach, o chrapliwym glosie, zastąpił dzisiaj charcika i bardzo się upowszechnił, chociaż przed kilkunastu laty stanowił prawdziwą rzadkość”.

Mops – sylwetka

Mops posiada krępe, zwarte ciało i krótką, tępą, kwadratową kufę. Powinien być mocno umięśniony, ale nie otyły. Oczy ciemne, stosunkowo duże, okrągłe; łagodne i zatroskane w wyrazie. Nos ciemny. Uszy cienkie, małe, delikatne w dwóch odmianach albo małe, zwisające, załamane i odchylone do tyłu, uwidaczniając wnętrze ucha, albo załamane ku przodowi, końce przylegają do czaszki i zakrywają wnętrze ucha. Charakterystyczny u mopsów jest ogon – wysoko osadzony, ciasno skręcony, przylegający do biodra – może być nawet podwójnie skręcony.

Sierść mopsa jest delikatna, gładka, miękka, krótka i błyszcząca. Maści srebrnej, brzoskwiniowej, płowej lub czarnej o wyraźnych znaczeniach i ciemnej masce.

Mops – zachowanie i charakter

Mopsy to urokliwe, zabawne i bardzo kochające pieski. Kochają towarzystwo i chętnie się uczą. Mogą mieszkać zarówno w domu z ogrodem, jak i małym mieszkaniu, gdyż szybko adaptują się do każdych warunków. Mopsy to typowe „kanapowce” – nie mają dużego zapotrzebowania na ruch, a wielogodzinne spacery chętnie wymienią na sesje czułego głaskania. Są dobrymi towarzyszami dla osób starszych i niepełnosprawnych. Psy bardzo przywiązują się do rodziny i niemalże podążają krok w krok za domownikami. Potrzebują ciągłego kontaktu z opiekunem i atencji. Łagodny i cierpliwy, chętny do zabawy mops będzie doskonałym przyjacielem nawet dla kilkuletnich dzieci. Mopsy szybko uczą się i są podatne na szkolenia. Ich zrównoważony charakter sprawia, że nie sprawiają praktycznie żadnych problemów wychowawczych.
Rasa ta żyje w zgodzie i harmonii z innymi psami i zwierzętami domowymi.
Jak wiele psów wyhodowanych do towarzystwa, mops nie przejawia instynktu łowieckiego. Większość psów tej rasy nie oddala się zbytnio podczas spacerów, nawet jeśli nie były nauczone przywołania. Mops nie ma też skłonności do stróżowania ani uporczywego szczekania. Pies idealny? Dla kogoś kto poszukuje małego, wspaniałego przyjaciela i członka rodziny – zdecydowanie!
Jakie imię dla psa mopsa?
Oryginalne imiona dla psa mopsa warto nadać ze względu na pochodzenie z dalekiego wschodu np. Pamir, Cyprys, Rex, Amur, Mao lub zainspirować się imionami mopsów z filmów i literatury np. Frank (Faceci w czerni), Percy (Pocahontas) czy Mel (Sekretne życie zwierzaków domowych).

Mops – zdrowie, potrzeby, pielęgnacja

Zdecydowanie najczęstszym problemem zdrowotnym mopsów jest nadwaga – problem typowy dla „kanapowców”. Popularną przypadłością jest również dysplazja stawów biodrowych. Krótki nos u psa może z kolei powodować trudności w oddychaniu i pochrapywanie. Mopsy miewają także problemy z oczami, np. wrzody rogówki oraz zespół suchego oka. Posiadając mopsa należy wziąć pod uwagę wizyty u psiego okulisty. Mopsy narażone są na bardzo nieprzyjemną i niebezpieczną sytuację – wypadnięcie gałki ocznej. Ryzyko to zwiększa się wraz z wiekiem, a także podczas sytuacji stresowych. Dodatkowo, mopsy mają skłonności do schorzeń układu pokarmowego – wzdęć, gazów, niestrawności, a także zatykania się gruczołów okołoodbytniczych, przez co tak ważna jest odpowiednia u nich dieta.

Pielęgnacja mopsa nie jest uciążliwa. Wystarczy od czasu do czasu wyczesać sierść. Ważne jest również częste oczyszczanie fafli mopsa, by zapobiec dość częstemu problemowi występowania grzybicy w jego „zmarszczkach”.

Na szczególną uwagę mopsy zasługą zimą. Z uwagi na krótką sierść zdecydowanie może im się przydać ubranko dla psów i buty dla psów, które zabezpieczą łapy przed mrozem i solą.  O tym jak dobrać ubranko dla psa pisaliśmy w poprzednich artykułach.

Z uwagi na skłonność do nadwagi ważne jest odpowiednie karmienie mopsa. Najlepszym rozwiązaniem będzie skorzystanie z karmy specjalnie przeznaczonej np. dla ras małych np. WIEJSKA ZAGRODA Indyk z jagnięciną 2 kg, warto również ograniczyć wszelkie przysmaki do minimum i wybierać tylko te najwyższej jakości np. SIMPLY FROM NATURE Naturalne cygara z mięsem jelenia 3 szt.  Należy też pamiętać o poprawnym wprowadzaniu karmy do diety pupila.

Cocker spaniel angielski to pies myśliwski, który obecnie odgrywa częściej funkcję psa do towarzystwa. Jest wesoły i skory do zabawy. Z uwagi na jego naturalne predyspozycje wymaga zapewnienia dużej dawki ruchu i częstego przebywania na świeżym powietrzu. Nie będzie zatem dobrym wyborem dla seniorów i dla osób o siedzącym trybie życia.

Cocker spaniel angielski to pies cieszący się dużą popularnością na całym świecie. Przywiązuje się do ludzkiej rodziny, lubi jej towarzyszyć przy różnych aktywnościach. Przepada za dziećmi, z którymi chętnie będzie się bawił. Ma pięknie prezentującą się sierść, która wymaga intensywnej pielęgnacji.

Cocker spaniel angielski – historia rasy

Cocker spaniel angielski to rasa figurująca w klasyfikacji Międzynarodowej Federacji Kynologicznej. Zaliczona została do grupy VIII – Aportery, płochacze i psy dowodne oraz do sekcji 2 – płochacze. Nadano jej numer wzorca 5. Cocker spaniel angielski to rasa znana od bardzo dawna. O psach tych przeczytać można m.in. w XIV-wiecznych dziełach Geoffreya Chaucera czy XVI-wiecznych sztukach Williama Shakespeare’a. Mimo że krajem patronackim rasy jest Wielka Brytania, psy te wywodzą się z Hiszpanii. Pojawiły się w Anglii razem z hiszpańskimi właścicielami odwiedzającymi przedstawicieli arystokracji angielskiej. Ci otrzymywali je w podarkach lub kupowali. Pierwotnym przeznaczeniem rasy była pomoc myśliwym w wypłaszaniu ptactwa łownego. Świetnie sprawdzały się również w polowaniu na króliki i inną drobną zwierzynę.

Cocker spaniel angielski i springer spaniel angielski były ze sobą początkowo utożsamiane. W 1902 roku wydano dla cocker spaniela pierwszy oficjalny oddzielny wzorzec, co dało początek w prowadzeniu osobnych linii hodowlanych tych ras. Jednak na tym nie kończą się trudności w rozpoznawaniu cocker spanieli angielskich. Z uwagi na rosnącą popularność tych czworonogów w USA w XX wieku rozpoczęła się hodowla psów w tzw. amerykańskim typie. Czym się on różnił od typu angielskiego? Psy amerykańskie były trochę mniejsze. W przeciwieństwie do angielskich, zwracano mniejszą uwagę na użytkowe, a większą na wystawowe walory. Od 1946 roku typy amerykański i angielski uznawany jest za odrębne rasy. Na tej podstawie wyodrębniono rasy – cocker spaniel amerykański oraz cocker spaniel angielski.

Cocker spaniel angielski – wygląd

Angielski cocker spaniel to pies średniej wielkości. Dorosłe osobniki osiągają 38–41 cm wysokości i 12,5–14,5 kg masy ciała, przy czym psy są nieco większe od suk. Czworonogi te charakteryzują się zwartą i wyważoną sylwetką. Mają mocny tułów z krótką, lekko opadającą ku tyłowi linią grzbietu. Kończyny przednie i tylne są mocne i proste, w tylnych natomiast wyraźny i mocny staw skokowy. Klatka piersiowa jest głęboka, sięgająca do połowy łokcia i dobrze rozwinięta. Zad mają muskularny, zaokrąglony, szeroki. Ogon u cocker spaniela angielskiego jest osadzony na przedłużeniu linii grzbietu. Nie zaleca się, aby był podniesiony (im niżej, tym lepiej). Jeszcze kilka lat wcześniej był przycinany, podobnie jak uszy. Obecnie taka praktyka jest zakazana.

Czworonogi tej rasy mają nieco wydłużoną głowę. W budowie czaszki w górnej części zaobserwować można lekkie wysklepienie w postaci kopuły, mocno rozwinięte łuki brwiowe, kwadratową i lekko zwężającą się ku nosowi kufę, zgryz nożycowy, wyraźny stop. Cocker spaniel angielski ma dość charakterystyczny wygląd uszu. Są nisko osadzone, zwisające, długie (co najmniej sięgające do końca nosa), mocno owłosione. Jeśli chodzi o oczy to są błyszczące, ciemnoorzechowe lub ewentualnie brązowe czy czarne, ale nie jasne.

Cocker spaniel ma półdługą sierść, która jest jedwabista, gładka i przylega do ciała. Na łapach jest najbardziej obfita, a na głowie najkrótsza. Niedopuszczalna jest sierść sztywna i kręcona. Umaszczenie cocker spaniela angielskiego może być przeróżne. Dopuszczalne są psy:
● w jednym kolorze, w tym złotym, rudym, czarnym, czekoladowym,
● dwubarwne z nakrapianiem lub bez, jak np. biało-czekoladowe, biało-czarne,
● trójbarwne, jak np. biało-czekoladowe z podpalaniem lub przesiane (pomarańczowe, czekoladowe, niebieskie, cytrynowe, niebieskie z podpalaniem, czekoladowe z podpalaniem).

Cocker spaniel angielski – zachowanie i charakter

Cocker spaniel angielski to pies o dobrym charakterze. Jest niezwykle wesoły, energiczny, śmiały i ciekawski. Lubi pieszczoty. Dodatkowo jest bardzo czuły, komunikatywny i serdeczny. Kiedy się cieszy, merda nie tylko ogonem, ale całą tylną częścią ciała. Potrafi jednak wykazać spory upór, zwłaszcza w szczenięctwie. Dlatego bardzo ważne jest odpowiednie wychowywanie, które powinno się rozpocząć, kiedy zwierzę jest młode. Psy tej rasy są bardzo inteligentne. Szybko rozumieją, jakie wymagania stawia się im. Nauka cocker spaniela powinna charakteryzować się stanowczością, konsekwencją, łagodnością.

Cocker spaniele angielskie mają duże zdolności adaptacyjne, dzięki którym są w stanie przystosować się do różnych sytuacji. Dobrze odnajdą się przy osobie lubiącej aktywnie spędzać czas. Będą dobrą rasą dla rodziny z dziećmi, z którymi będą mogły bawić się bez końca. Z uwagi na mocne przywiązanie do opiekunów psy te nie lubią pozostawać same. Dość źle znoszą samotność, do której należy je wcześniej dobrze przygotować. W innym wypadku mogą przejawiać zachowania destruktywne (niszczą elementy wyposażenia wnętrza), bywają zbyt szczekliwe. Cocker spaniel angielski, mimo że ma w naturze łowcze zachowania, rzadko kiedy ruszy sam z siebie za tropem. Uznaje się go za czworonoga o najmniejszych skłonnościach do ucieczki (spośród wszystkich ras myśliwskich). Jednak na wypadek ewentualnej eskapady zaleca się wyposażenia go w adresówkę lub chip.

Bardzo ciekawą kwestią jest nastawienie przedstawicieli tej rasy do obcych. Cocker spaniel angielski o jednolitym umaszczeniu będzie doskonałym stróżem podwórka. Szybko zaalarmuje o pojawieniu się niepożądanego gościa. Poza tym jest dość zaborczy względem członków swojej ludzkiej rodziny. Będzie zachowywać dystans wobec odwiedzających ją nieznanych osób. Inaczej jest w przypadku cocker spaniela angielskiego dwu- i trzykolorowego. Czworonogi te są zdecydowanie bardziej przyjaźnie nastawione. Z radością i entuzjazmem witają gości. Odpowiednio socjalizowany i wychowany reprezentant tej rasy jest w stanie dogadać się z innym psem, nawet kotem. Jeśli planuje się posiadanie więcej niż jednego zwierzęcia w domu, najlepszym rozwiązaniem będzie wzięcie pod opiekę osobników w młodym wieku. Wychowywanie razem zdecydowanie lepiej wpłynie na późniejsze relacje. Dobrym pomysłem będą też zajęcia w psim przedszkolu.

Cocker spaniel angielski – zdrowie i potrzeby

Ile żyje cocker spaniel angielski? Średnia długość życia cocker spaniela angielskiego to 12–14 lat. Pies tej rasy bez odpowiedniej ilości ruchu wykazuje tendencję do tycia. Dodatkowo brak możliwości wybiegania się może źle wpływać na jego samopoczucie. Może popaść w depresję lub stać się neurotykiem. Najczęstsze choroby cocker spaniela angielskiego to schorzenia oczu, w tym postępująca atrofia siatkówki, katarakta i podwinięcie powieki (entropium). Poza tym z uwagi na częste harce w zaroślach może pojawić się zapalenie spojówek. Powszechne są stany zapalne uszu, które w dużej mierze wynikają z ograniczonej wentylacji kanału słuchowego. Profilaktycznie zaleca się wyrywanie włosów rosnących wewnątrz uszu. Pojawić się mogą u nich dysplazja stawu biodrowego i nefropatia rodzinna (choroba nerek). Niekiedy przytrafiają się alergie pokarmowe i kontaktowe. Dobrze znoszą wysokie, jak i niskie temperatury.

Kluczowym zabiegiem pielęgnacyjnym u cocker spaniela angielskiego jest regularne czesanie. Sierść wypada mu przez cały rok, a szczególnie intensywnie wiosną i jesienią. Wówczas psa powinno się czesać codzienne. Poza okresami mocnego linienia średnio raz w tygodniu. Szczególnej pielęgnacji wymagają włosy na stopach, które powinno się sczesywać w kierunku palców i przycinać równolegle do podeszw. Dodatkowo konieczne jest wyrywanie włosów rosnących wokół poduszeczek. Nie powinno się ruszać z kolei tych znajdujących się między palcami. Pies nie powinien być też często kąpany, najlepiej tylko wtedy, kiedy zaistnieje taka potrzeba i jest mocno zabrudzony. W przypadku zabrudzenia poszczególnych części ciała zaleca się umycie tylko ich. Psa warto od czasu do czasu zabrać do groomera.

Cocker spaniel angielski to łakomczuch. Dlatego wszelkie smaczki stosowane podczas szkolenia czy podane dla urozmaicenia diety powinno się uwzględnić w dziennym zapotrzebowaniu energetycznym. Nie jest zwierzęciem wybrednym w kwestii jedzenia. Chętnie zgarnąłby coś z talerza opiekuna, ale nie wolno mu na to pozwalać. Dieta może opierać się na samodzielnie przygotowywanych posiłkach BARF lub gotowej kamie, ważne jednak, aby była wysokiej jakości i zapewniała pokrycie wszelkich niezbędnych do prawidłowego rozwoju składników pokarmowych. W ciągu dnia powinien dostać dwa posiłki, a przed każdym zachowywać należy około godzinę odpoczynku.

Cocker spaniel angielski nie jest wybredny w kwestii lokum. Może żyć w mieszkaniu, o ile zapewni mu się codzienne wyjścia. Nie tylko spacery. Należy aranżować czas na dworze w sposób pozwalający na realizację jego dużej potrzeby ruchu. Nie można zapomnieć o zabawach w domu, które będą oddziaływały na sferę psychiczną. Jako myśliwy potrzebuje oddziaływania różnych bodźców. Dlatego warto wyposażyć go w interaktywne zabawki.

Cena cocker spaniela angielskiego

Najlepiej zdecydować się na szczeniaki cocker spaniela angielskiego pochodzące z hodowli zarejestrowanej w FCI. Zapłaci się za nie kilka tysięcy. Ceny zaczynają się do niespełna 4000 zł i mogą sięgać ponad 5000 zł. Na sprzedaż oferowane są też zdecydowanie tańsze psy, ale z dużym prawdopodobieństwem pochodzą z pseudohodowli. Decydując się na takiego pupila nie będzie się miało pewności, w jakim stopniu odda wzór rasy bądź czy nie jest obciążony jakimiś uwarunkowanymi genetycznie schorzeniami.

Popularny pies, znany jako rasa lassie, to tak naprawdę owczarek szkocki długowłosy. Książka Erica Knighta „Lassie, wróć!” wydana w 1940 roku, opowiada o oddanym psie, kochającym nad życie swojego ludzkiego przyjaciela. Ile prawdy jest w charakterystyce rasy, jaką znamy z powieści? Jedno jest pewne – rozważając kupno owczarka szkockiego długowłosego należy przygotować się na godzinne sesje przytulania, a także mozolne rozczesywanie włosia.

Owczarek szkocki collie

Rasa pochodzi ze Szkocji, skąd pierwsze o niej zapiski są już ze średniowiecza. Jest więc to bardzo stara rasa, a w jej ukształtowaniu miały udział prawdopodobnie miejscowe psy szkockie z tymi psami przywiezionymi przez kolonistów z Włoch. Podczas współczesnych prac nad linią hodowlaną domieszano geny charta rosyjskiego i border collie, dając aktualną formę rasie.

W 1840 roku powstał pierwszy klub zrzeszający miłośników owczarków collie – „Collie Club”.

Sylwetka collie

Szkocki owczarek ma mocną budowę ciała, wysportowaną i umięśnioną. Średnia budowa ciała nie może być niezgrabna. Wysokość w kłębie wynosi około 55 – 60 cm, samice są troszkę niższe. Długość ciała jest nieznacznie większa, przez co sylwetka wpisuje się w prostokąt. Głowa collie jest kształtu idealnego, ale ściętego klina, Migdałowe, skośne oczy są charakterystyczne dla rasy, nadają uśmiechniętego i miłego wyrazu. Uszy są małe, załamane w ok. 2/3 wysokości. Szkocki collie ma bardzo mocno rozbudowaną, głęboką klatkę piersiową, co jest typowe dla ras pasterskich. Grzbiet mocny, a kończyny dobrze ukątowane.

Pielęgnacja owczarka szkockiego

W Organizacji Kynologicznej FCI zarejestrowane są dwa wzorce owczarków szkockich – szkocki collie długowłosy i krótkowłosy. Psy nie różnią się niczym innym jak tylko długością i jakością okrywy włosowej. Samo umaszczenie jest jednak takie samo – dopuszczalne jest tricolor, śniade z białym lub marmurkowe (tzw. blue merle). We wszystkich pożądany jest biały kołnierz, skarpetki i strzałka na głowie.

Owczarek szkocki długowłosy

Odmiana długowłosa ma długi, prosty i twardy włos okrywowy. Podszerstek natomiast jest nad wyraz obfity i delikatny, lekki niczym puch. Taka struktura sprawia, że w newralgicznych miejscach – za uszami, w łokciach i pachwinach – sierść lubi się kołtunić. Dodatkowo, po spacerach konieczne jest wyciągnięcie zaplątanych liści czy gałązek, które są wtedy standardem. Zaleca się czesać psa codziennie lub co drugi dzień grzebieniem, natomiast co tydzień, dwa należy zabieg ten wykonać dokładnie, docierając do każdego miejsca i uważając, aby nie uszkodzić podszerstka. Idealnie sprawdzą się do tego grzebień metalowy z rzadkim rozstawem oraz druciana szczotka do rozbicia włosa. Absolutnie nie można golić owczarka szkockiego! Jego sierść jest jego wizytówką i spełnia ważną biologiczną rolę – chroni skórę przez pasożytami, zranieniami, ogrzewa w chłodne miesiące i chłodzi w gorące, jest również ochroną przed opadami atmosferycznymi. Decydując się na owczarka szkockiego należy przygotować się na długie włosy pozostawiane na każdym meblu w domu. Mimo regularnego dbania o sierść, psy tej rasy lubią linieć.
Charakterystyczne dla odmiany jest występowanie dużej kryzy wokół szyi, a także na portkach.

Owczarek szkocki krótkowłosy

Collie krótkowłosy ma gładką, krótką sierść, z gęstym podszerstkiem i sztywny włosem okrywowym. Pielęgnacja tej odmiany jest znacznie łatwiejsza aniżeli odmiany długowłosego collie. Wystarczą regularne kąpiele i od czasu do czasu zebranie martwego włosa za pomocą np. gumowej rękawicy.

Zdrowie collie

Owczarki szkockie mają predyspozycje do występowania niektórych chorób genetycznych. Ich duże natężenie miało miejsce podczas niewłaściwie prowadzonych działań hodowlanych, o których mowa była wcześniej. Aktualnie coraz rzadziej choroby te są spotykane, jednak hodowcy są zobowiązani do badań genetycznych, a także wykonywania prześwietleń stawów w kierunku dysplazji stawów

Jedną z dziedziczonych chorób jest anomalia oka collie (CEA), która zaburza widzenie i może prowadzić nawet do ślepoty. Kolejnymi, również związanymi z narządem wzroku, są mikroftalmia i anaftalmia, czyli bardzo małe oczy lub całkowity ich brak – wady te wykształcają się w życiu płodowym psa. Natomiast łączenie osobników blue merle może powodować narodziny ślepych miotów, dlatego w wielu krajach takie parowanie jest zabronione.
Collie, szczególnie odmiana długowłosa, wykazują nadwrażliwość na narkozę i niektóre leki. Każdy opiekun owczarka szkockiego powinien wykonać mu badanie genetyczne, które pozwoli stwierdzić tę przypadłość. Jest to niezwykle istotne, gdyż w przypadku każdej operacji, nawet kastracji, podawana jest narkoza i antybiotyki.

Owczarek szkocki miniaturka

Collie jest psem średniej wielkości. Nie ma miniaturki tej rasy, a każde miniaturyzowanie jest niebezpieczne! Podążając za modą jak najmniejszych psów, pseudohodowcy dobierają takie osobniki, nie zważając na ich zdrowie. Nie należy wspierać takich działalności, a przed decyzją o zakupie psa zawsze należy wybrać się do hodowli i osobiście ją sprawdzić. Owczarki collie według wzorca powinny mieć od 51 do 61 cm w kłębie i tylko takie osobniki są rasowe. Miniaturyzowanie psów deformuje ich układ kostno-stawowy, prowadząc do licznych chorób, dyskomfortu i przewlekłego bólu psa.

Owczarek szkocki charakter

Rasa Lassie jest niezwykle pracowita, uwielbia nowe zadania i czuje satysfakcję móc pomagać swoim opiekunom. Są to psy wesołe i żywe. Historia collie wpłynęła na ich osobowość i ukształtowała charakter. Jako psy pasterskie bardzo chętnie i łatwo się uczą, są posłuszne. Wymagają sporej dawki ruchu, zwykłe spacery nie spełnią ich wymagań fizycznych jak i psychicznych. Owczarek szkocki idealnie sprawdzi się w psich sportach.
Doskonale dogadują się z dziećmi – w każdym wieku – i psami. Ich radosne podejście do każdej sytuacji i każdego gościa dyskwalifikuje je do roli stróży posesji. Owczarki nie mają w naturze straszenia obcych, początkowo mogą podchodzić z rezerwą, ale ostatecznie po paru minutach domagają się już pieszczot. Są bardzo zżyte ze swoją rodziną, w pełni oddane opiekunom i podobnie jak bohater powieści „Lessie, wróć!” – zrobią dla nich wszystko. Bez wahania obroni swojego pana w bezpośrednim starciu z napastnikiem.
Psy rasy collie nie nadają się do rodzin, rzadko będących w domu, nie sprawdzą się również do trzymania na dworze, w klatce. Owczarek szkocki potrzebuje dużo kontaktu z ludźmi, bliskości i miłości. Bez tego popada w przygnębienie i gaśnie w oczach. Ich przywiązanie do opiekuna, a także wrodzona empatia, sprawia, że owczarek collie bardzo mocno reaguje na nastrój ludzi. Nerwowość, agresja, złość przechodzą na psa i powodują natychmiastową reakcję. Rasa ta potrzebuje spokojnego, harmonijnego opiekuna.
Nagła popularność rasy lassie miała swoje plusy i minusy. Ceny za szczeniaki collie poszły mocno w górę, podobnie również jak i popyt na nie. Wykorzystali to pseudohodowcy, którzy zaczęli łączyć osobniki nie bacząc na prawidłowość i czystość linii hodowlanych. Doprowadziło to w pewnym momencie do rozprzestrzenienia się nerwowych i lękliwych owczarków szkockich. Systematyczne zwalczanie pseudohodowców zastopowało ten proces, a działania prawdziwych hodowców pomału odbudowują linie dawnych collie – harmonijnych, pewnych, o stabilnej psychice.

Owczarek szkocki cena, hodowla

Cena szczeniaka waha się od 3000 do 5000 zł. Tak duża rozbieżność wynika z różnorodności umaszczenia, a najbardziej pożądane są collie blue merle o różnokolorowych oczach. Na cenę ma dodatkowo wpływ płeć szczeniaka, wielkość i renoma hodowli, predyspozycje psa.
Hodowlę należy wybrać rozważnie, dokładnie sprawdzając jej historię i odwiedzając szczeniaki, ich rodziców i starsze pokolenia. Hodowca ma obowiązek pokazać przyszłym opiekunom wyniki badań danego szczeniaka.

Ciekawostki o owczarkach collie:

• Królowa Wiktoria była ogromną miłośniczką rasy Lassie, jej suczka została pochowana przy zamku Windsor
• Owczarek szkocki jest praprzodkiem owczarków Kelpie oraz Cattel Dog
• Istnieją dwie linie hodowlane owczarka szkockiego – amerykańska i angielska. Opisany tutaj wzorzec psa jest zgodny z brytyjską linią i tylko taka została zaakceptowana przez Związek Kynologiczny FCI. Owczarki szkockie amerykańskie są większe i mogą występować w liczniejszych odmianach barwnych.

Akita to pies o silnym charakterze. Dlatego też nie nada się na pierwszego psa. Wymaga doświadczonego i konsekwentnego opiekuna. Mimo to charakteryzuje go duża uczuciowość i przywiązanie wobec ludzkiej rodziny. Przejawia średnie zapotrzebowanie na aktywność ruchową.

Akita to szpic o harmonijnej sylwetce i mocnej budowie. Rasa uważana jest za jedną z najspokojniejszych. Młode osobniki chętnie spędzają czas na zabawie, a kiedy dojrzeją przestaje ona stanowić dla nich wartościowe zajęcie. Psy te nie łatwo obdarzają zaufaniem. Nie najlepiej dogadują się z innymi zwierzętami. Aby domowi pupile się tolerowali konieczna jest wczesna socjalizacja.

Akita – historia i pochodzenie

Akita to rasa psa wywodząca się z Japonii. Jest największą spośród tamtejszych rodzimych ras. Jej nazwa pochodzi od położonej w północnej części państwa prefektury Akita. Pierwotnie czworonogi te wykorzystywane były do walk psów. Znane były z uporu i zawziętości. Poza tym używano ich do ciągnięcia ładunków i do polowań na grubą zwierzynę, w tym jelenia, dzika, a nawet czarnego niedźwiedzia. Obecnie ich użytkowość uległa dużej zmianie, bowiem pełnią rolę psów do towarzystwa i stróżująco-obronnych. Wykorzystywane są też przez służby mundurowe. Akita sklasyfikowana została w Międzynarodowej Federacji Kynologicznej do grupy V – „Szpice i psy w typie pierwotnym” oraz sekcji 5 – „Szpice azjatyckie i rasy pokrewne”. Rasie nadano wzorzec nr 255. Pierwszy wzorzec rasy pochodzi z 1938 roku. Od tego czasu uległ modyfikacjom. W literaturze kynologicznej dla jej określenia spotyka się też nazwę akita inu. Akita błędnie nazywany bywa owczarkiem japońskim.

Rasa ta ma bardzo długą historię. Uważa się, że jej przodkowie pojawili się w Japonii około 15000 lat p.n.e. razem z osadnikami o nazwie Ainu. Jednak za bezpośredniego protoplastę rasy uznaje się nieżyjącego już Nippona Inu. Akita cieszyła się w Japonii niegdyś bardzo dużym poważaniem. Psy towarzyszyły samurajom. Wzmianki na ich temat pojawiają się nawet w japońskiej mitologii. Niestety wraz z nadejściem wojen liczebność rasy znacznie zmalała. Wraz z utworzeniem ruchu mającego na celu zachowanie kulturowej tradycji kraju kwitnącej wiśni podjęto próby odbudowy rasy. Pomocne okazały się w tym dotacje rządowe dla hodowli tych psów zarządzone przez Japońskie Ministerstwo Wychowania, które przyznało rasie status dziedzictwa kulturowego.

Przedstawiając historię akita, nie można nie wspomnieć o najbardziej znanym przedstawicielu rasy. Mowa o Hachikō. Pies ten w latach dwudziestych ubiegłego wieku codziennie odprowadzał swojego opiekuna na dworzec, gdzie czekał na jego powrót z pracy. Po śmierci właściciela pies przez kolejne 10 lat, aż do własnej śmierci, czekał na niego. By upamiętnić jego wierność, na dworcu Shibuya w Tokio wzniesiono pomnik. Poza tym historia ta doczekała się ekranizacji. W 2009 roku powstał film Hachikō.

Akita – wygląd

Akita to pies sporych rozmiarów. Dorosłe psy osiągają 66–71 cm wysokości i 35–45 kg masy ciała, suki są nieco mniejsze (mierzą 61–66 cm) i ważą 25–35 kg. Na uwagę zasługuje ich proporcjonalna i mocna budowa ciała. Psy te prezentują się godnie i szlachetnie. Mają wyraźnie zaznaczony stop i szerokie czoło, stosunkowo niewielkie, trójkątnego kształtu, brązowe oczy, przy czym im są ciemniejsze, tym akita lepiej się prezentuje. Uszy ich są stojące, średniej wielkości, nieco zaokrąglone na końcach i pochylone do przodu, umiarkowanie szeroko rozstawione. Z kolei ogon jest gruby, wysoko osadzony, mocno zwinięty nad grzbietem. Akita ma charakterystyczny chód – porusza się sztywno i wolno. Spacerując, ma podniesiony ogon i wyprostowane uszy. Niektóre psy mogą odebrać tę postawę jako bojową, jakby pies chciał je zaatakować lub szukał kłopotów.

Prezentowana rasa ma podwójną sierść – prosty i twardy włos okrywowy oraz gęsty i miękki podszerstek. Na ogonie, zadzie i kłębie sierść jest dłuższa w porównaniu z resztą ciała. Akita może mieć różne umaszczenie, w tym pręgowane, rude, białe, sezamowe (ruda sierść z czarnymi końcówkami). Zgodnie ze wzorcem rasy wymagane są białe znaczenia na szyi, ogonie, tułowiu, piersiach, policzkach, po wewnętrznej stronie kończyn i bokach kufy. Fachowo określa się je jako urajiro.

ZOBACZ ZABAWKI INTERAKTYWNE DLA PSA

Akita – szkolenie, ruch i zabawa

Pies akita ma zdecydowany charakter. Przejawia dużą niezależność, samodzielność, potrzebę wyraźnej hierarchii i wysoki stopień dominacji. Jest psem pewnym siebie. Akita, mimo że należy do psów spokojnych, to jest mało posłuszny. Chętnie sam wynajduje dla siebie zajęcia. Wykazuje dużą inteligencję, jednak trudno uzyskać jego uwagę. Polecenia, które mu się nie spodobają, będzie lekceważył. Jego szkolenie nie będzie należało w związku z tym do łatwych. Akita wymaga jednocześnie łagodnego i konsekwentnego prowadzenia. To jeden z nielicznych psów, na którego stosunkowo słabo podziała pozytywne wzmocnienie w formie smaczków czy zabawy. Dlatego też, aby nauka zakończyła się sukcesem, wymaga relacji psa z opiekunem opartej na zaufaniu. Nie nadaje się na pierwszego psa, ponieważ z łatwością przejmie kontrolę nad niedoświadczonym opiekunem. Słaba socjalizacja, brak dyscypliny, niedbałe szkolenie odbiją się na zachowaniu psa.

Akita należy do psów o średniej potrzebie ruchowej. Dla zachowania zdrowia wymaga jednak codziennych godzinnych spacerów. Mimo że nie jest typem sportowca, odpowiednio wytrenowany może towarzyszyć aktywnym opiekunom podczas uprawiania sportu. Przedstawiciele tej rasy przejawiają silny instynkt myśliwski. Dlatego nie powinno się ich spuszczać ze smyczy w przestrzeni publicznej czy w lesie. Istnieje wysokie ryzyko, że pies rzuci się w pogoń za potencjalną ofiarą. Szczeniaki akita, jak każde inne psie maluchy, uwielbiają zabawę i psoty. Są bardzo ekspresyjne. Jednakże po osiągnięciu dojrzałości ich chęć do tego typu rozrywek znacznie maleje. Dorosłe akita będą patrzeć z wyższością na próbującego zabawić je opiekuna.

Akita – relacje z ludźmi i innymi zwierzętami

Prezentowana rasa bardzo lubi przebywać w towarzystwie człowieka. Mocno się przywiązuje do wszystkich członków ludzkiej rodziny. Wykazuje wobec nich dużą lojalność i oddanie. Akita dobrze dogaduje się z dziećmi. Lubi przebywać w ich towarzystwie, o ile są to znane mu dzieci i nie zachowują się natarczywie. Zaczepianie psa, kiedy nie ma na to ochoty, może sprawić, że zareaguje w gwałtowny sposób. Dlatego nie powinno się pozostawiać maluchów sam na sam z akitą oraz od najmłodszych lat uczyć je odpowiedniego zachowania względem zwierząt.

Mimo że akita nie lubi przebywać sam, samotność nie stanowi dla niego jakiegoś dużego problemu, o ile zostanie do niej odpowiednio przygotowany. Pod nieobecność opiekuna zachowuje się z reguły spokojnie. Ważne, aby przed i po okresach spędzonych samemu w domu miał zapewniony ruch. Są to psy zrównoważone, zwykle nie mają skłonności do niszczenia.

Jeśli chodzi o podróże, akita nie będzie najlepszym kompanem podczas wycieczek. Po pierwsze ze względu na swoje gabaryty wymaga dużo miejsca podczas jazdy, po drugie nieufność wobec obcych sprawia, że nie czuje się dobrze podczas wakacji w zatłoczonych miejscach.
Może Cię zainteresować – Jak podróżować z psem w PKP?

Akita wydaje się wręcz kompletnie obojętny i zimny wobec nieznajomych ludzi. Nie przepada za kontaktem fizycznym – jakimikolwiek pieszczotami z ich strony. To doskonały pies stróżujący, który nie wpuści na posesję nikogo obcego. Źle znosi też obecność innych psów. W związku z tym posiadanie dodatkowego zwierzęcia domowego wiąże się z wymagającym procesem przystosowania. Akita za to doskonale przystosowują się do nowego miejsca zamieszkania. Może egzystować zarówno w domu z ogrodem, jak i mieszkaniu, zwłaszcza że jest mało szczekliwy.

Akita – zdrowie i pielęgnacja

Średnia długość życia psa akita wynosi 11–15 lat. Czworonogi te cieszą się z reguły dobrym zdrowiem. Mogą pojawić się u nich, tak jak i u każdego zwierzęcia, problemy zdrowotne, w tym najczęściej choroby oczu, łojotokowe zapalenie gruczołów łojowych, skręt żołądka. Wystąpić może też u nich zespół Vogta-Koyanagiego-Haradiego, nazywany też zespołem naczyniówkowo-oponowym. To wrodzone schorzenie, które charakteryzuje się zapaleniem mózgu powodującym objawy neurologiczne, depigmentacją skóry i nosa, zmianami zapalnymi w obrębie tęczówki oka. Psy te dobrze znoszą ciężkie warunki atmosferyczne.

Akita nie wymaga szczególnej pielęgnacji. W przypadku sierści konieczne jest jej regularne szczotkowanie. Poza okresami wzmożonego linienia, czyli porą jesienną i wiosenną, psa powinno się czesać raz w tygodniu. Kiedy traci sierść intensywniej, co 2 dni. Do czesania najlepiej wykorzystać szczotkę do sierści średniej długości. Psa nie powinno się też często kąpać. Kąpiel powinna się odbywać, kiedy naprawdę zajdzie taka potrzeba. Lekko zabrudzonego czworonoga lepiej przetrzeć zwilżoną ściereczką. Należy za to dbać regularnie o czystość oczu i uszu. W sklepach zoologicznych do nabycia oferowane są do tej czynności specjalne preparaty.

Akita nie jest łakomczuchem. Nie pogardzi smaczkiem, lecz nie będzie się też na niego rzucał. Należy raczej do psów wybrednych pod względem jedzenia. Można serwować mu gotową karmę, ale musi być ona wysokiej jakości. Ze względu na to, że akita należy do psów pierwotnych, niektórzy są zdania, że zdecydowanie lepszym pożywieniem będą dla niego przygotowywane przez opiekuna zbilansowanego dania wraz z właściwą suplementacją – tzw. dieta BARF. Dzienne zapotrzebowanie energetyczne należy podzielić na dwa – trzy posiłki, z czego ten serwowany rano powinien być nieco lżejszy niż późniejsze.

Akita – ile kosztuje?

Średnia cena akity wynosi to 2500–3500 zł. Najlepsze osobniki kosztują nawet 4500 zł. Mimo że za psa bez rodowodu zapłaci się mniej, w przypadku zwierząt pochodzących z hodowli niezarejestrowanych w Związku Kynologicznym w Polsce ciężko oszacować, w jakim stopniu będą odwzorowywały schemat rasy.

Podczas gdy wśród wielu ras biały kolor dyskwalifikuje – w przypadku owczarka podkreślono tę cechę i wyodrębniono w oparciu o nią ciałkiem nową rasę. Przeczytaj, co wyróżnia białe owczarki szwajcarskie oprócz sierści.

Kuzyn owczarka niemieckiego to jedna z tych ras, którą zdecydowanie warto poznać, jeżeli szukamy psa inteligentnego jak owczarek, ale łagodniejszego i mniej zaciętego. Biały owczarek znakomicie sprawdzi się jako pies rodzinny z uwagi na swój wspaniały, przyjazny charakter.

Biały owczarek szwajcarski – historia rasy

Za rasą białego owczarka szwajcarskiego kryje się ciekawa historia. Pies ten wywodzi się bezpośrednio od owczarka niemieckiego, od którego odróżnia go właściwie tylko kolor sierści. Na samym początku białe ubarwienie pojawiało się na równi z innymi u owczarków niemieckich. Pod koniec XIX wieku na dworze Habsburgów próbowano nawet wyprowadzić czystą linię białych owczarków, które miały dobrze się komponować z białymi sukniami królowych i siwymi końmi. Niestety w czasie wojny zaczęto postrzegać biały kolor jako dyskwalifikujący w rasie owczarków niemieckich – uznano, że za białym kolorem może stać głuchota oraz problemy ze zbyt małym nasyceniem sierści kolorem rudym typowym dla rasy.
W latach 20 białe owczarki zaczęły zyskiwać na popularności w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie, stamtąd trafiły do Szwajcarii, gdzie skradły serca do tego stopnia, że Szwajcaria wystąpiła oficjalnie o uznanie tej rasy do FCI – stąd przydomek w nazwie.
Rasa nie jest nadal bardzo popularna i rejestracja może być problemem z uwagi na to, że wśród hodowców równocześnie pojawia się nazwa „biały owczarek niemiecki” lub „biały owczarek”. Z uwagi na popularność za oceanem można spotkać się także z określeniem „biały owczarek amerykańsko-kanadyjski”.
W Polsce pierwszy pies tej rasy został zarejestrowany dopiero w 2003 roku.

Biały owczarek szwajcarski – sylwetka

Biały owczarek szwajcarski posturą przypomina owczarka niemieckiego, od którego różni go barwa sierści. Za jej biały kolor odpowiada gen recesywny – zarówno pies jak i suka muszą go posiadać, aby szczenięta urodziły się białe. BOS waży od 25 kg (suki) do 40 kg (psy) i mierzy ok. 55 – 65 cm.
Występują dwa rodzaje szaty: krótka i długa – zawsze dwuwarstwowa, złożona z twardego włosa okrywowego i gęstego podszerstka. Zawsze w kolorze białym i kości słoniowej.

Biały owczarek szwajcarski – charakter i zachowanie

Biały owczarek szwajcarski ma dużo cech wspólnych ze swoim niemieckim kuzynem. Jest pojętny, bystry i lojalny. Bardzo szybko się uczy, dlatego świetnie sprawdza się jako pies pracujący – w straży, dogoterapii czy jako przewodnik niewidomych. Od owczarka niemieckiego wyróżnia go głównie temperament – jest spokojniejszy i przynajmniej w teorii, gorzej się sprawdzi jako pies obronny czy stróżujący, bo to właśnie łagodność i rodzinność są cechami, które starają się wyodrębnić hodowcy.
BOS potrzebuje sporo aktywności i ruchu – podobnie jak ON-ek. Ale w zupełności doceni długie spacery czy „zmęczenie” matą węchową lub grami dla psa. Z uwagi na duże rozmiary nie najlepiej odnajduje się w zawodach agility czy frisbee, ale za to ma spore predyspozycje do sukcesów w tropieniu czy obedience.
Psy tej rasy to wspaniałe psy rodzinne – doskonale dogadują się z dziećmi, chociaż z uwagi na duży rozmiar kontakt powinien być zawsze pod kontrolą.
Jeżeli chodzi o wady, to zdarzają się osobniki przesadnie lękliwe i nieufne. Niestety w ślad za tymi cechami mogą podążać zachowania agresywne o podłożu lękowym, dlatego bardzo ważna jest prawidłowa socjalizacja już od szczeniaka.

Biały owczarek szwajcarski – zdrowie, potrzeby, pielęgnacja

Podobnie jak owczarek niemiecki, owczarek szwajcarski cieszy się dobrym zdrowiem i nie wymaga szczególnie intensywnej pielęgnacji. Warto jednak wyczesywać regularnie sierść – zwłaszcza w przypadku odmiany długowłosej, która zaniedbana może się filcować. Warto korzystać z szamponów przeznaczonych do białej sierści na przykład 8IN1 Szampon do jasnej sierści White Pearl 250 ml, który podkreśli białe refleksy.
Wbrew początkowym obawom biała odmiana owczarka nie jest narażona na głuchotę, ale tak jak owczarki niemieckie, białe owczarki mogą także cierpieć na rozszerzenie przełyku, mielopatię degeneracyjną, choroby trzustki oraz zwyrodnienie stawów.

Biały owczarek szwajcarski- cena i hodowla

Zakup rodowodowego owczarka szwajcarskiego może przysporzyć sporo kłopotu, bo nie jest to rasa popularna – a do tego nie wszystkie hodowle są uznane przez FCI. Jeżeli jednak uda nam się znaleźć sprawdzoną hodowlę, to musimy się liczyć z wydatkiem około 3000 zł.

Buldog angielski jest psem wzbudzającym respekt swoją potężną posturą, ale jednocześnie uśmiech na twarzy – ze względu na swój niezdarny sposób chodzenia. Dzięki swojej cierpliwości i flegmatyczności zyskał miano psiej niańki. Nie można jednak zapominać, że jest to rasa mająca liczne problemy zdrowotne od urodzenia i niezmiernie często trafiająca do lekarzy weterynarii.
Angielski buldog może być mylnie kojarzony z buldogiem francuskim. Jednak mimo wspólnego przodka i podobnych nazw te dwie rasy niewiele mają ze sobą wspólnego. Oprócz widocznych różnic w wyglądzie i proporcjach ciała, odmienne mają także charaktery. Poznaj dokładniej usposobienie i wzorzec doga angielskiego – niegdyś, w co trudno uwierzyć, wykorzystywanego do walk z bykami.

Historia doga angielskiego

Buldogi angielskie uznawane są za symbol Wielkiej Brytanii i cieszą się tam ogromną renomą. Są jedną z najstarszych tamtejszych ras. Ich populacja nie jest jednak liczna.

Przodkiem buldoga angielskiego oraz buldoga francuskiego jest staroangielski buldog pochodzący od starożytnego psa babilońskiego. Molos ten dał on początek wszystkim rasom psów bojowych. Około VI wieku p.n.e. psy te zostały sprowadzone do Wielkiej Brytanii, gdzie były luźno krzyżowane z tamtejszymi psami. Na przestrzeni lat zaczęły się kształtować dwie grupy psów wywodzących się od molosa – buldogi oraz mastify. Wszystkie one cechowały się zawziętością i niskim progiem tolerancji i dużą odwagą. Jednak mastify były znacznie większe i masywniejsze od buldogów.

Psy bojowe wykorzystywane były do walk na arenach, polowań na dzikie zwierzyny, a nawet do pilnowania niewolników. Wszystkie te zadania mocno ukorzeniły się i wryły we wzorzec zachowań tych ras psów.

Do roku 1835 zarówno buldogi jak i mastify były uczestnikami walk z bykami, które były rozrywką państwową i przyciągały na widownie miliony Anglików. Zakazanie walk były momentem przełomowym w kształtowaniu się rasy. Agresywne i nieobliczalne zachowania psów nie były już tak pożądane i hodowcy rozpoczęli krzyżowania ze spokojniejszymi psami. Wieloletnie prace hodowlane całkowicie odwróciły wzorzec charakteru buldogów angielskich, dając psy cierpliwe i spokojne. Nadal jednak niezmiernie ważny jest odpowiedni dobór par do rozrodu, dlatego pewne są jedynie psy z hodowli zrzeszonych w Związkach Kynologicznych. Wszystkie inne źródła nie dają gwarancji zrównoważonego charakteru doga angielskiego.

Buldog angielski – waga i wzorzec

Pies buldog angielski należy to grupy 10 – pinczery, sznaucer i molosy, do sekcji II – psów molosowatych. Jest to pies o bardzo mocnej, krępej i przysadzistej budowie ciała. Dorosły buldog angielski sprawia wrażenie potężnego i zdecydowanie wzbudza respekt swoją postawą. Jest przy tym na tyle specyficzny, że może być zabawny, szczególnie biorąc pod uwagę sposób poruszania się.
Sylwetka psa wpisana jest w prostokąt. Nogi krótkie, przy czym przednie kończyny są jeszcze nieco krótsze od tylnych. Klatka piersiowa jest szeroka, a kręgosłup w odcinku piersiowo – lędźwiowym jest obniżony. Buldog angielski ma ogon krótki, prosty. Co ciekawe, nigdy nie jest on noszony powyżej linii grzbietu. Wadą jest brak ogona lub jego skręcenie. Chód psa jest skrępowany i nieco sztywny. Angielskie buldogi cechuje mocniejsza przednia część ciała i bardzo duża głowa. Jej obwód powinien być co najmniej wysokości psa w kłębie (najwyższe miejsce psa – między łopatkami), co obrazuje potężność łba. Kufa jest spłaszczona z mocnym przodozgryzem i szerokimi szczękami. Często występują wady zgryzu. Na pysku dużo pofałdowanej skóry. Oczy buldoga angielskiego są stosunkowo małe, szeroko rozstawione i wypukłe, często z nachodzącymi powiekami. Uszy małe, umiejscowione wysoko na głowie.

Waga buldoga angielskiego powinna wynosić 23 – 25 kg. Dolna norma dotyczy samic, górna – samców. Nie ma natomiast jednoznacznie podanego wzrostu odpowiedniego dla doga angielskiego.

Należy pamiętać, że buldog angielski miniaturka nie istnieje we wzorcu kynologicznym. Molosy te mają na tyle specyficzną budowę ciała, że każde dodatkowe miniaturyzowanie zagraża ich życiu w późniejszych etapach.

Buldog angielski umaszczenie

Buldogi te są psami krótkowłosymi, o miękkiej szacie. Dopuszczalne jest umaszczenie jednolite, łaciate czy pręgowane. Możliwa jest maska na pysku.
Buldog angielski niebieski, czarny i biały są aktualnie jednymi z najpopularniejszych i najchętniej kupowanych odmian.

Buldog angielski charakter

Odpowiednia hodowla rasy wypracowała zrównoważony charakter psa. Współczesny buldog angielski jest psem wręcz flegmatycznym, wolnym i spokojnym. Zdaje się jakby rozważnie dysponował swoją energią, przeznaczając ją tylko na najważniejszego dla niego rzeczy. Upartość buldoga i niejako jego lenistwo widać podczas prób nauki molosa sztuczek, nie jest to łatwe zadanie i tak jak pies jest oddany opiekunom, tak polecenia może wykonywać po swojemu.

Pies buldog angielski jest czuły i rodzinny. Bardzo dobrze dogaduje się z innymi psami, niekoniecznie jednak z kotami. Za to buldogi angielskie to wspaniałe niańki dla dzieci! Te psy wręcz uwielbiają najmłodszych członków rodziny. Mogą godzinami znosić przytulanie dzieci, niezdarne zabawy, a nawet spanie na nich. Buldogi cechują się anielską cierpliwością do dzieci i mają duży instynkt opiekuńczy.

Buldogi szybko się męczą, nie lubią długich spacerów, ani innych intensywnych aktywności. Natomiast lubią zabawę – krótką i najlepiej w formie przeciągania, szarpania, wszystko co angażuje je raczej siłowo aniżeli wysiłkowo. Zatem zabawki dla buldoga angielskiego będą głównie tymi sznurkowanymi. Należy pamiętać, aby unikać ćwiczeń z psem podczas ciepłych dni, mieć zawsze przygotowaną wodę dla psa i często robić przerwy.

Zeszłe czasy walk pozostawiły jednak swój promil w charakterze psa, przez co w sytuacji poważnego zagrożenia, buldogi stają się niebezpieczne. Same z siebie nie rozpoczną walki, jednak jeśli inny pies lub inne zwierzę ją zacznie to dog angielski będzie walczył nieustępliwie i do końca. W połączeniu z dużą odpornością na ból i stalowym chwytem szczęk, pies ten jest niezastąpionym obrońcą.
Ze względu na specyficzny wygląd i charakter psa, opiekunowie nie mają raczej problemu z wyborem imienia dla szczeniaka. Jeśli jednak zastanawiasz się jakie imię dla buldoga angielskiego wybrać zachęcamy do przejrzenia naszej listy imion dla psów.

Buldog angielski – choroby

Angielskie buldogi są obarczone wieloma schorzeniami. Jako najczęstsze można wyróżnić:

• problemy skórne przez wrażliwą skórę oraz liczne, grube fałdy skórne – odparzenia, zapalenia mieszków włosowych, grzybice, podrażnienia, alergie
• problemy z układem oddechowym, co jest bezpośrednio związane ze skróconą kufą – zespół brachycefaliczny, chrapanie, rozszczepienie podniebienia, zapadnięcia tchawicy
• problemy z uzębieniem – szybkie odkładanie się kamienia nazębnego, krzywy zgryz, zapalenia dziąseł
• problemy z oczami (przez ich wypukłość i nachodzące na nie fałdy) – wywinięcie powieki, dwurzędowość rzęs, urazy mechaniczne, wypadnięcie gruczołu trzeciej powieki, wypadnięcia gałek ocznych
• problemy z kręgosłupem i stawami – dysplazje stawów, zerwania więzadeł, zwichnięcia stawów, bóle kręgosłupa (problemy z wchodzeniem/schodzeniem po schodach/na kanapę)
• problemy z układem trawienia – wzdęcia, gazy, rozwolnienia, skręt żołądka, niestrawność, zapychanie gruczołów okołoodbytowych
• choroby serca

Buldogi angielskie źle znoszą skrajne temperatury – mrozy czy upały. Krótka okrywa włosowa, pozbawiona podszerstka, nie chroni przed mrozem i opadami atmosferycznymi. Warto od szczeniaka przyzwyczajać buldoga angielskiego do ubranka. Podczas upałów natomiast, buldogi mają trudności z regulowaniem temperatury ciała, przez co bardzo łatwo jest o przegrzanie psa i udar. Zaleca się unikanie spacerów podczas najcieplejszej pory dnia i posiadanie misek i butelek transportowych podczas spacerów, aby zawsze móc nalać psu wody.
Długość życia buldoga angielskiego średnio wynosi 9 – 10 lat. Ta stosunkowo nieduża długość życia związana jest z licznymi predyspozycjami do chorób, a także słabym komfortem życia psa – mimo najlepszej opieki właściciela.

Opieka i pielęgnacja doga angielskiego

Pielęgnacja buldoga angielskiego pod względem sierści nie jest skomplikowana. Regularne kąpiele i co tygodniowe czesanie furminatorem w zupełności wystarczą na zachowanie pięknego stanu sierści. Przy psach z wrażliwą skórą należy ostrożniej i delikatniej stosować furminator, aby dodatkowo nie podrażnić psa. Psy te mogą mocno linieć dwa razy do roku, a wtedy konieczne jest częstsze czesanie psa furminatorem.

Po kąpieli konieczne jest całkowite wysuszenie buldoga, szczególnie miejsc z fałdami – okolic pyska, szyi, ogona psa. Niewysuszone fałdy skórne są idealnym środowiskiem do rozwoju drożdżaków i prostą drogą do infekcji skóry oraz odparzeń. Najlepiej jest codziennie przecierać miejsca między największymi fałdami psa, mogą do tego posłużyć specjalne preparaty do skóry psa lub środki antyseptyczne. Regularna profilaktyka jest tutaj najważniejsza.

Ta rasa psa ze względu na specyficzną budowę ciała potrzebuje niektórych specjalnych akcesoriów dla buldoga angielskiego. Decydując się na buldoga konieczne jest zainwestowanie w szeroką obrożę dla buldoga, która nie będzie uciskała grubej szyi psa. W zależności od osobnika, lepszym wyborem mogą okazać się szelki dla buldoga angielskiego – szczególnie przy samcach, psach z już zaawansowanymi problemami z oddychaniem i przy psach szarpiących podczas spacerów. Należy również zaopatrzyć się w kaganiec buldoga angielskiego. Jest to specjalny model przeznaczony dla psów ras brachycefalicznych.

Ze względu na niewielką aktywność fizyczną psów, nie mają one kiedy i jak ścierać sobie pazurów. Konieczne jest regularne przycinanie pazurów psa.

Buldog angielski żywienie

Żywienie buldoga angielskiego powinno opierać na jak najmniej przetworzonych produktach. Ze względu na często występujące alergie skórne oraz problemy gastryczne – wzdęcia, gazy, niestrawność – zaleca się całkowitą rezygnację ze zbóż i konserwantów w karmach. Dobrze zminimalizować obecność roślin strączkowych w diecie. Karma dla buldoga angielskiego dobrze, aby była mokra, dzięki czemu pies będzie mógł ją lepiej spożyć i nie ma możliwości zakrztuszenia się nią.

Budowa pyska buldoga sprzyja również odkładaniu się kamienia nazębnego i trudnościom z jedzeniem. Przydatne będą miski szerokie, najlepiej zainwestować w miski na stojakach, aby ułatwić psu pobieranie pokarmu. Buldogi mimo że są łakomczuchami, nie mają mocnych tendencji do tycia, jednak należy bardzo uważać na ewentualne przybierania na wadze, ponieważ w przypadku buldogów może być to przepłacone życiem psa.

UBRANKA DLA BULDOGA ANGIELSKIEGO

Buldog angielski szczeniaki, ceny i hodowla

Hodowla buldogów obarczona jest ogromnym ryzykiem. Problemem jest samo zapłodnienie suki, utrzymanie ciąży, nieliczne mioty i przede wszystkim poród, który najczęściej kończy się cesarskim cięciem. Nie wszystkie szczenięta przeżywają poród. Trudności te związane są z budową anatomiczną ciała psów. Suki mają wąskie miednice, a szczeniaki buldoga angielskiego są duże, z szerokimi głowami. Dochodzą do tego spłaszczone kufy i utrudnione oddychanie, również matki podczas porodu. Samce stosunkowo często cierpią na wnętrostwo. Hodowca zobowiązany jest do licznych badań genetycznych i prowadzenia hodowli dając szczeniętom oraz dorosłym osobnikom jak najlepszy dobrostan. To wszystko sumuje się na wysoką cenę szczeniąt buldogów angielskich.

Cena buldoga angielskiego to około 5 500 do 7 000 zł. Jeszcze wyższe ceny osiągają psy przeznaczone do dalszej hodowli.
Zakup szczeniaka buldoga to spory wydatek, ale nie ostatni – trzeba wziąć pod uwagę częste badania i wizyty u weterynarzy.

Pomsky to rasa psa będąca połączeniem huskyego i szpica miniaturowego. Wyglądem przypomina mniejszą wersję husky – a po kim pomsky odziedziczył charakter? Przeczytaj wszystkie informacje o psie pomsky.

Pomsky to stosunkowo nowa rasa, ale będąca połączeniem dwóch, znanych ras – czyli tak zwana rasa hybrydowa. Takie kojarzenie psów ma na celu stworzenie nowej rasy, która będzie łączyła pożądane cechy u konkretnych ras. Pomsky to jedna z najbardziej udanych hybryd – sprawdź, jakie cechy odziedziczyła po swoich potomkach – szpicu miniaturowym i huskym.

Pomsky – historia rasy

Poznanie sylwetki, historii i charakteru psa pomsky najlepiej zacząć od poznania opisu dwóch najbliższych rasowych przodków – czyli szpica miniaturowego oraz husky’ego.
W wyniku połączenia tych dwóch ras powstaje pies pomsky. Pierwsze takie krzyżówki robiono w Stanach Zjednoczonych. W ich efekcie powstał pies o wyglądzie wilka o znacznie mniejszych gabarytach. Jest to stosunkowo młoda rasa i w związku z tym, że dopiero się tworzy, pomiędzy poszczególnymi przedstawicielami rasy można zaobserwować spore różnice.

Pomsky – wygląd i sylwetka

W związku z tym, że pies pomsky nie jest dotychczas uznaną rasą, nie ma ustalonego fenotypu rasy. Wygląd i wielkość zależy od wyglądu rodziców i rozkładu genów obu ras. Średnio jednak pies ten ma od 25 do 35 cm wzrostu i waży około 10 do 14 kg. Wygląd ten może ulegać zmianie w kolejnych pokoleniach i krzyżówkach – w drugim pokoleniu psy są najczęściej mniejsze, ponieważ krzyżowane są psy pomskye z pomeranianami.
Umaszczenie psiaka różni się znacznie w zależności od umaszczenia rodziców. Psy mogą być zarówno szare, białe czy czarne, jak również rude czy brązowe.
Oczy najczęściej są dziedziczone po huskym – więc są niebieskie lub dwubarwne.

Pomsky – zachowanie i charakter

Pomsky to pies, który łączy w sobie dwa silne i niezależne psy. Jest wesoły i pełen energii jak szpic, a jednocześnie wierny i inteligentny jak husky. Zarówno husky, jaki i pomeranian są zaliczane do V grupy FCI – szpiców i ras pierwotnych, dlatego raczej pewne jest, że każdy pomsky będzie miał w sobie sporo energii i niezależności. Dlatego bardzo ważna jest wczesna socjalizacja i szkolenie – w przeciwnym razie pomsky może być psem bardzo upartym i nieposłusznym, a w skrajnych przypadkach lękliwym i przejawiającym zachowania agresywne.

Pomsky może mieć także silny instynkt obronny i być dobrym stróżem. Lubi też szczekać i wydawać całą gamę różnych dźwięków – co może być utrapieniem, zwłaszcza w bloku.

Pies pomsky nie najlepiej znosi samotność i nudę – znudzony pomsky sam sobie potrafi znaleźć zajęcie, które niekoniecznie przypadnie do gustu właścicielowi. U tej rasy idealnie sprawdzają się wszelkie zabawki stymulujące pracę umysłową i gry dla psa
Pomsky nie ma łatwego charakteru i powinien sobie z tego zdawać sprawę potencjalny właściciel. Pod opieką odpowiedzialnego i doświadczonego opiekuna pies ten staje się za to prawdziwym, wiernym przyjacielem zaskakującym inteligencją.

Pomsky – zdrowie, potrzeby, pielęgnacja

Najwięcej uwagi podczas pielęgnacji pomskiego wymaga sierść, która składa się z gęstego podszerstka i sztywnego włosa okrywowego. Wymaga ona regularnego szczotkowania i mycia.

Psy te są dość ruchliwe i nie mają szczególnej tendencji do tycia, ale nie należy ich przekarmiać i najlepiej opierać dietę na wysokiej jakości karmie bytowej.

Pomsky może borykać się z problemami zdrowotnymi charakterystycznymi zarówno dla husky, jak i pomeranianów – mogą mieć problemy z uzębieniem, wzrokiem, biodrami i stawami – dlatego przed zakupem należy koniecznie zweryfikować stan zdrowotny obojga rodziców.

Pomskye żyją ok. 14 lat.

Pomsky – hodowla i cena

Pomsky nie jest uznawany za rasę, dlatego nie istnieją listy hodowców opracowane przez Związek kynologiczny w Polsce. Dlatego wybierając szczeniaka, trzeba szczególną uwagę zwrócić na hodowcę i rodziców. Niestety zakup psa pomsky wiąże się ze sporą dozą niepewności, co ostatecznie wyrośnie ze szczeniaka. Z uwagi na kosztowny i skomplikowany proces rozrodu cena takiego psa może być bardzo wysoka i wnosić od 5000 do nawet 10000 zł!

Pomsky – ciekawostki

Ze względu na naturalną różnicę wielkości u rodziców, rasa pomsky powstaje poprzez sztuczne zapłodnienie. Z tego względu matką jest zawsze husky, aby uniknąć problemów spowodowanych porodem zbyt dużych szczeniąt.

Podhalański pies polski, który żyje w głównie w Tatrach oraz na całym Podhalu i właśnie temu zawdzięcza swoją nazwę. Mowa oczywiście o owczarku podhalańskim. Niektórzy mogą kojarzyć go, jako owczarka górskiego bądź „podhalana” – jedno jest pewne, swoim pięknym umaszczeniem i wesołym usposobieniem zachwyca wszystkich miłośników czworonożnych przyjaciół. Rasa ta, jako jedna z pięciu polskich została uznana przez FCI – Międzynarodową Federacją Kynologiczną, a to wielki zaszczyt dla Polski i właścicieli pięknych czworonogów. Co warto wiedzieć o podhalańskim psie pasterskim? Przedstawiamy kilka niezbędnych informacji, które warto poznać przed zdecydowaniem się na wybór psa tej rasy, jako swojego wiernego przyjaciela!

Owczarki podhalańskie – wygląd i waga

Dorosły przedstawiciel rasy owczarków podhalańskich to pies całkiem dużych rozmiarów, którego często trudno utrzymać na smyczy! Waga psów uzależniona jest od płci. Samice, które osiągają wysokość od 60 do 65 centymetrów najczęściej ważą minimum 45 kilogramów, natomiast waga samców o wysokości 65-70 centymetrów to minimum 50 kilogramów. Wartości te wynikają z ogólnie przyjętej klasyfikacji rasy.

Owczarek podhalański – charakter

Owczarki podhalańskie znane są ze swojej spokojnej i wyważonej natury. Psy hodowano głównie w celu obrony stada w górskich zagrodach, a taka umiejętność wymagała wiele sprytu i opanowania, co przekłada się na dzisiejszy charakter znanej w Polsce rasy. Poza tymi cechami, owczarek podhalańskich to urodzony przywódca, jednak jest oddany swojemu właścicielowi i mocno przywiązuje się do swojej rodziny. Swojego pana darzy wielkim zaufaniem i zdarza się, że niechętnie reaguje na nieznajomych.

Owczarek podhalański – pielęgnacja

Polski owczarek podhalański wymaga poświęcenia mu dużej uwagi i cierpliwości, a do wychowania tej rasy trzeba się solidnie przyłożyć, dlatego na jego właścicieli sprawdzą się osoby, które miały już doświadczenie w szkoleniu i tresurze. Najlepiej, jeśli dobre zachowanie będzie wynagradzane, co z pewnością zaowocuje szybkim przyzwyczajeniem się do nowych reguł. Sprawdzą się tu różne przysmaki dla psa i smakołyki! Ponadto poza wychowaniem, warto zadbać o prawidłowe odżywienie. Karma dla owczarka podhalańskiego powinna być dobrze zbilansowana i posiadać odpowiedni stosunek białka, tłuszczu i węglowodanów oraz uzupełniać niezbędne składniki mineralne i witaminy, które potrzebne są do zachowania dobrego stanu uzębienia, sierści i pełnego zdrowia. Najlepiej wybierać karmę dla psa najwyżej jakości, choć takie rozwiązanie często zabiera dużo pieniędzy z portfela, lecz aspekt ten jest kluczowy w trosce o odpowiedni rozwój ukochanego psiaka. Owczarek podhalański biały posiada sierść, której należy poświęcić wiele uwagi, a przyzwyczajanie do procesów pielęgnacyjnych od szczeniaka z pewnością przyniesie efekty. Warto przy kąpieli używać specjalnych szamponów dedykowanych białej sierści i regularnie wyczesywać psa. Warto wspomnieć, że owczarek podhalański czarny nie występuje, więc decydując się na psiaka, będzie trzeba zmierzyć się z dużą ilością jasnej sierści!

Owczarek podhalański czy jest groźny?

Czy psy tej rasy są groźne? Wszystko jest kwestią wychowania choć wiadomo, że niekiedy zwierzęcy instynkt może przejąć górę. Jak jest w tym przypadku, czy jest się czego bać, decydując się na zakup Podhalana? Suka owczarka podhalańskiego jest zdecydowanie bardziej łagodna w obyciu niż samiec tej samej rasy, ale psy nie stanowią zagrożenia, zwłaszcza dla członków rodziny. Jak już wspominaliśmy – może zdarzyć się tak, że agresywnie zareagują nie obcych, ale nikomu nie powinny wyrządzić krzywdy, więc bez obaw o należności pieniężne z tytułu wypłacania odszkodowań. Przy spacerze jednak, warto mieć według zaleceń dobrze dobraną obrożę lub szelki dla owczarka podhalańskiego, dzięki czemu można kontrolować ruchy psa i dbać o bezpieczeństwo w miejscach publicznych i spokój wśród przechodniów.

Pies podhalański – długość życia

Jeśli ktoś zadaje sobie pytanie „owczarek podhalański – ile żyje?” to znamy odpowiedź! Średnia długość życia tych psów wynosi około 12 lat, co jest bardzo dobrym wynikiem, jak na aktywnych przedstawicieli czworonogów o takiej masie! Warto pamiętać o tym, decydując się na zakup szczeniaka, ponieważ 12 lat opieki nad zwierzęciem wymaga wiele odpowiedzialności, poświęcenia i oddania.

Owczarek podhalański szczenięta

Mały owczarek podhalański tak, jak wszystkie szczeniaki jest dość aktywny, a spokój i opanowanie przychodzi z wiekiem. Psy te już od pierwszych miesięcy są niezwykle samodzielne, lecz mało chętne do nauki – lubią poznawać świat na własnych łapach. Już w tym okresie warto wdrożyć pierwsze techniki treningu i przyzwyczajać młodziutkie owczarki do pielęgnacji, by uniknąć problemów z nią związanych w przyszłości.

Owczarek podhalański cena

Ile należy zapłacić za szczeniaka? Pies rasy owczarek podhalański z rodowodem to koszt od 2 do 4 tysięcy złotych, a cena uwarunkowana jest od pochodzenia i osiągnięć wystawowych rodziców. Warto wybierać młode ze sprawdzonych hodowli, które posiadają zarejestrowaną działalność. W Polsce z łatwością można odnaleźć wiele ofert możliwości kupna piesków, szczególnie w okolicach gór.