Akita – najważniejsze informacje o rasie

Akita to pies o silnym charakterze. Dlatego też nie nada się na pierwszego psa. Wymaga doświadczonego i konsekwentnego opiekuna. Mimo to charakteryzuje go duża uczuciowość i przywiązanie wobec ludzkiej rodziny. Przejawia średnie zapotrzebowanie na aktywność ruchową.

Akita to szpic o harmonijnej sylwetce i mocnej budowie. Rasa uważana jest za jedną z najspokojniejszych. Młode osobniki chętnie spędzają czas na zabawie, a kiedy dojrzeją przestaje ona stanowić dla nich wartościowe zajęcie. Psy te nie łatwo obdarzają zaufaniem. Nie najlepiej dogadują się z innymi zwierzętami. Aby domowi pupile się tolerowali konieczna jest wczesna socjalizacja.

 

 

 

Akita – historia i pochodzenie

Akita to rasa psa wywodząca się z Japonii. Jest największą spośród tamtejszych rodzimych ras. Jej nazwa pochodzi od położonej w północnej części państwa prefektury Akita. Pierwotnie czworonogi te wykorzystywane były do walk psów. Znane były z uporu i zawziętości. Poza tym używano ich do ciągnięcia ładunków i do polowań na grubą zwierzynę, w tym jelenia, dzika, a nawet czarnego niedźwiedzia. Obecnie ich użytkowość uległa dużej zmianie, bowiem pełnią rolę psów do towarzystwa i stróżująco-obronnych. Wykorzystywane są też przez służby mundurowe. Akita sklasyfikowana została w Międzynarodowej Federacji Kynologicznej do grupy V – „Szpice i psy w typie pierwotnym” oraz sekcji 5 – „Szpice azjatyckie i rasy pokrewne”. Rasie nadano wzorzec nr 255. Pierwszy wzorzec rasy pochodzi z 1938 roku. Od tego czasu uległ modyfikacjom. W literaturze kynologicznej dla jej określenia spotyka się też nazwę akita inu. Akita błędnie nazywany bywa owczarkiem japońskim.

Rasa ta ma bardzo długą historię. Uważa się, że jej przodkowie pojawili się w Japonii około 15000 lat p.n.e. razem z osadnikami o nazwie Ainu. Jednak za bezpośredniego protoplastę rasy uznaje się nieżyjącego już Nippona Inu. Akita cieszyła się w Japonii niegdyś bardzo dużym poważaniem. Psy towarzyszyły samurajom. Wzmianki na ich temat pojawiają się nawet w japońskiej mitologii. Niestety wraz z nadejściem wojen liczebność rasy znacznie zmalała. Wraz z utworzeniem ruchu mającego na celu zachowanie kulturowej tradycji kraju kwitnącej wiśni podjęto próby odbudowy rasy. Pomocne okazały się w tym dotacje rządowe dla hodowli tych psów zarządzone przez Japońskie Ministerstwo Wychowania, które przyznało rasie status dziedzictwa kulturowego.

Przedstawiając historię akita, nie można nie wspomnieć o najbardziej znanym przedstawicielu rasy. Mowa o Hachikō. Pies ten w latach dwudziestych ubiegłego wieku codziennie odprowadzał swojego opiekuna na dworzec, gdzie czekał na jego powrót z pracy. Po śmierci właściciela pies przez kolejne 10 lat, aż do własnej śmierci, czekał na niego. By upamiętnić jego wierność, na dworcu Shibuya w Tokio wzniesiono pomnik. Poza tym historia ta doczekała się ekranizacji. W 2009 roku powstał film Hachikō.

 

 

Akita – wygląd

Akita to pies sporych rozmiarów. Dorosłe psy osiągają 66–71 cm wysokości i 35–45 kg masy ciała, suki są nieco mniejsze (mierzą 61–66 cm) i ważą 25–35 kg. Na uwagę zasługuje ich proporcjonalna i mocna budowa ciała. Psy te prezentują się godnie i szlachetnie. Mają wyraźnie zaznaczony stop i szerokie czoło, stosunkowo niewielkie, trójkątnego kształtu, brązowe oczy, przy czym im są ciemniejsze, tym akita lepiej się prezentuje. Uszy ich są stojące, średniej wielkości, nieco zaokrąglone na końcach i pochylone do przodu, umiarkowanie szeroko rozstawione. Z kolei ogon jest gruby, wysoko osadzony, mocno zwinięty nad grzbietem. Akita ma charakterystyczny chód – porusza się sztywno i wolno. Spacerując, ma podniesiony ogon i wyprostowane uszy. Niektóre psy mogą odebrać tę postawę jako bojową, jakby pies chciał je zaatakować lub szukał kłopotów.

Prezentowana rasa ma podwójną sierść – prosty i twardy włos okrywowy oraz gęsty i miękki podszerstek. Na ogonie, zadzie i kłębie sierść jest dłuższa w porównaniu z resztą ciała. Akita może mieć różne umaszczenie, w tym pręgowane, rude, białe, sezamowe (ruda sierść z czarnymi końcówkami). Zgodnie ze wzorcem rasy wymagane są białe znaczenia na szyi, ogonie, tułowiu, piersiach, policzkach, po wewnętrznej stronie kończyn i bokach kufy. Fachowo określa się je jako urajiro.

 

ZOBACZ ZABAWKI INTERAKTYWNE DLA PSA

 

Akita – szkolenie, ruch i zabawa

Pies akita ma zdecydowany charakter. Przejawia dużą niezależność, samodzielność, potrzebę wyraźnej hierarchii i wysoki stopień dominacji. Jest psem pewnym siebie. Akita, mimo że należy do psów spokojnych, to jest mało posłuszny. Chętnie sam wynajduje dla siebie zajęcia. Wykazuje dużą inteligencję, jednak trudno uzyskać jego uwagę. Polecenia, które mu się nie spodobają, będzie lekceważył. Jego szkolenie nie będzie należało w związku z tym do łatwych. Akita wymaga jednocześnie łagodnego i konsekwentnego prowadzenia. To jeden z nielicznych psów, na którego stosunkowo słabo podziała pozytywne wzmocnienie w formie smaczków czy zabawy. Dlatego też, aby nauka zakończyła się sukcesem, wymaga relacji psa z opiekunem opartej na zaufaniu. Nie nadaje się na pierwszego psa, ponieważ z łatwością przejmie kontrolę nad niedoświadczonym opiekunem. Słaba socjalizacja, brak dyscypliny, niedbałe szkolenie odbiją się na zachowaniu psa.

Akita należy do psów o średniej potrzebie ruchowej. Dla zachowania zdrowia wymaga jednak codziennych godzinnych spacerów. Mimo że nie jest typem sportowca, odpowiednio wytrenowany może towarzyszyć aktywnym opiekunom podczas uprawiania sportu. Przedstawiciele tej rasy przejawiają silny instynkt myśliwski. Dlatego nie powinno się ich spuszczać ze smyczy w przestrzeni publicznej czy w lesie. Istnieje wysokie ryzyko, że pies rzuci się w pogoń za potencjalną ofiarą. Szczeniaki akita, jak każde inne psie maluchy, uwielbiają zabawę i psoty. Są bardzo ekspresyjne. Jednakże po osiągnięciu dojrzałości ich chęć do tego typu rozrywek znacznie maleje. Dorosłe akita będą patrzeć z wyższością na próbującego zabawić je opiekuna.

 

 

Akita – relacje z ludźmi i innymi zwierzętami

Prezentowana rasa bardzo lubi przebywać w towarzystwie człowieka. Mocno się przywiązuje do wszystkich członków ludzkiej rodziny. Wykazuje wobec nich dużą lojalność i oddanie. Akita dobrze dogaduje się z dziećmi. Lubi przebywać w ich towarzystwie, o ile są to znane mu dzieci i nie zachowują się natarczywie. Zaczepianie psa, kiedy nie ma na to ochoty, może sprawić, że zareaguje w gwałtowny sposób. Dlatego nie powinno się pozostawiać maluchów sam na sam z akitą oraz od najmłodszych lat uczyć je odpowiedniego zachowania względem zwierząt.

Mimo że akita nie lubi przebywać sam, samotność nie stanowi dla niego jakiegoś dużego problemu, o ile zostanie do niej odpowiednio przygotowany. Pod nieobecność opiekuna zachowuje się z reguły spokojnie. Ważne, aby przed i po okresach spędzonych samemu w domu miał zapewniony ruch. Są to psy zrównoważone, zwykle nie mają skłonności do niszczenia.

Jeśli chodzi o podróże, akita nie będzie najlepszym kompanem podczas wycieczek. Po pierwsze ze względu na swoje gabaryty wymaga dużo miejsca podczas jazdy, po drugie nieufność wobec obcych sprawia, że nie czuje się dobrze podczas wakacji w zatłoczonych miejscach.
Może Cię zainteresować – Jak podróżować z psem w PKP?

Akita wydaje się wręcz kompletnie obojętny i zimny wobec nieznajomych ludzi. Nie przepada za kontaktem fizycznym – jakimikolwiek pieszczotami z ich strony. To doskonały pies stróżujący, który nie wpuści na posesję nikogo obcego. Źle znosi też obecność innych psów. W związku z tym posiadanie dodatkowego zwierzęcia domowego wiąże się z wymagającym procesem przystosowania. Akita za to doskonale przystosowują się do nowego miejsca zamieszkania. Może egzystować zarówno w domu z ogrodem, jak i mieszkaniu, zwłaszcza że jest mało szczekliwy.

 

 

 

Akita – zdrowie i pielęgnacja

Średnia długość życia psa akita wynosi 11–15 lat. Czworonogi te cieszą się z reguły dobrym zdrowiem. Mogą pojawić się u nich, tak jak i u każdego zwierzęcia, problemy zdrowotne, w tym najczęściej choroby oczu, łojotokowe zapalenie gruczołów łojowych, skręt żołądka. Wystąpić może też u nich zespół Vogta-Koyanagiego-Haradiego, nazywany też zespołem naczyniówkowo-oponowym. To wrodzone schorzenie, które charakteryzuje się zapaleniem mózgu powodującym objawy neurologiczne, depigmentacją skóry i nosa, zmianami zapalnymi w obrębie tęczówki oka. Psy te dobrze znoszą ciężkie warunki atmosferyczne.

Akita nie wymaga szczególnej pielęgnacji. W przypadku sierści konieczne jest jej regularne szczotkowanie. Poza okresami wzmożonego linienia, czyli porą jesienną i wiosenną, psa powinno się czesać raz w tygodniu. Kiedy traci sierść intensywniej, co 2 dni. Do czesania najlepiej wykorzystać szczotkę do sierści średniej długości. Psa nie powinno się też często kąpać. Kąpiel powinna się odbywać, kiedy naprawdę zajdzie taka potrzeba. Lekko zabrudzonego czworonoga lepiej przetrzeć zwilżoną ściereczką. Należy za to dbać regularnie o czystość oczu i uszu. W sklepach zoologicznych do nabycia oferowane są do tej czynności specjalne preparaty.

Akita nie jest łakomczuchem. Nie pogardzi smaczkiem, lecz nie będzie się też na niego rzucał. Należy raczej do psów wybrednych pod względem jedzenia. Można serwować mu gotową karmę, ale musi być ona wysokiej jakości. Ze względu na to, że akita należy do psów pierwotnych, niektórzy są zdania, że zdecydowanie lepszym pożywieniem będą dla niego przygotowywane przez opiekuna zbilansowanego dania wraz z właściwą suplementacją – tzw. dieta BARF. Dzienne zapotrzebowanie energetyczne należy podzielić na dwa – trzy posiłki, z czego ten serwowany rano powinien być nieco lżejszy niż późniejsze.

Akita – ile kosztuje?

Średnia cena akity wynosi to 2500–3500 zł. Najlepsze osobniki kosztują nawet 4500 zł. Mimo że za psa bez rodowodu zapłaci się mniej, w przypadku zwierząt pochodzących z hodowli niezarejestrowanych w Związku Kynologicznym w Polsce ciężko oszacować, w jakim stopniu będą odwzorowywały schemat rasy.